ஒரு கதை :
ஒரு நாள் ஒரு ஆரம்ப பள்ளியின் ஆசிரியை தனது மாணவர்களை ஒரு புதிய விளையாட்டுக்கு அழைத்தார். ஆவலுடன் வந்த மாணவர்களிடம் சொன்னார் "நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் நாளை வகுப்புக்கு வரும்போது ஒரு பையில் சில உருளைக்கிழங்குகளை போட்டு கொண்டு வர வேண்டும். ஒவ்வொறு உருளைக்கிழங்கிற்கும் நீங்கள் யார் யாரை வெறுக்கிறீர்களோ அவர்களின் பெயரை இட வேண்டும்." அடுத்த நாள் எல்லா மாணவரின் கைகளிலும் ஒன்று இரண்டு ஐந்து என பலவித எண்ணிக்கைகளில் உருளைக்கிழங்குகள் அடங்கிய பைகள். ஆசிரியை சொன்னார் "ரொம்ப நல்லது.. இனி என்ன செய்ய வேண்டும் தெரியுமா? இந்தப் பையை இன்னும் இரண்டு வாரத்திற்கு நீங்கள் எங்கு சென்றாலும் எடுத்துச் செல்ல வேண்டும் (கழிவறை உட்பட)."
ஆசிரியையின் கட்டளையை மாணவர்கள் பின்பற்றத் தொடங்கினார்கள். நாட்கள் நகர்ந்தன. உருளைக்கிழங்குகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கெட்டு துர்மணம் வீசத்தொடங்கின. அதிக உருளைக்கிழங்குகள் வைத்திருந்தவர்கள் அதிக பாரத்தை சுமந்து கஷ்டப்பட்டார்கள்.
ஒருவாறு இரண்டு வாரங்கள் கழிந்தன. நிம்மதிப் பெருமூச்சோடு வகுப்புக்கு வந்த மாணவர்களிடம் ஆசிரியை அவர்களது அனுபவங்களை கேட்டார். எல்லோரும் ஒரே நேரத்தில் பேசத் தொடங்கினார்கள். ஒவ்வொருவரும் அழுகிய உருளைக்கிழங்குகள் எவ்வளவு துர்மணம் என்றும் பாரம் சுமப்பது எவ்வளவு கடினமென்றும் புலம்பினார்கள்.
அவர்களை அமைதிப்படுத்திய ஆசிரியை கேட்டார் "துர்மணம் வீசும் உருளைக்கிழங்குகளை இரண்டு வாரம் சுமக்க முடியாத நீங்கள், வெறுப்பு என்கிற துர்மணத்தை, பாரத்தை வாழ்க்கை முழுவதும் உங்கள் இதயங்களில் எப்படி சுமக்கப் போகிறீர்கள்?"
சிறுவர்களை மட்டுமல்ல பெரியவர்களையும் சிந்திக்கத் தூண்டும் கதை இது.
நாம் வெறுப்பவர்களைப் பற்றி நினைக்கும் போதே நம்மையறியாமல் நம் இதயத் துடிப்பு அதிகரிக்கிறது. இரத்த அழுத்தம் கூடுகிறது. மூளை சிந்திக்கும் திறனை இழக்கிறது. நம் வெறுப்பு நம்மால் வெறுக்கப்படுபவர்களை பாதிக்கின்றதோ இல்லையோ, நம் மனதையும் உடலையும் நிச்சயமாக பாதிக்கின்றது.
உண்மைதான், வெறுப்பு என்பது ஒரு துர்மணம் வீசும் பெருஞ்சுமை. எத்தனை காலத்துக்குத்தான் அதை மூச்சு முட்ட சுமப்பது? இறக்கி வைத்து விட்டு கொஞ்சம் சுகமாக சுவாசிக்கலாமா?
- சுப்ரமண்ய செல்வா - #செல்வாசகம்
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக